" Pasou moito, moito medo.

Subíu a un alto penedo

 medio morto de terror.

 Berrou. Non había xente. 

Aguantou alí valente,

e mentres tanto nevou.

 Cando se fixo de día

 viuse na neve enterrado

 con medio corpo xeado

 e sen forzas, sen valor.

 Os pés non se lle movían.

 Pero xa lucía o sol. 

Logo o sol rompeu a neve

 e el púidose mover.

 -¡Gracias, sol!¡que forte es 

 con luz que derrete a neve, 

a neve que cobre os pés!

 -Mentira- díxolle o sol-. 

Mira ti que forte son 

que me tapa un nubarrón. 

Faloulle ó nubarro entón:

-¡Ouh, nube, que forte es 

que podes tapar o sol,

 o sol que derrete a neve,

 a neve que cobre os pés! 

-Mentira- díxolle a nube-. 

Mira ti que forte son 

que o vento anda a levarme 

polo ceo a empuxóns. 

E faloulle ó vento entón: 

-¡Ouh, vento, que forte es 

que vas empuxando a nube, 

a nube que tapa o sol, 

o sol que derrete neve, 

 a neve que cobre os pés! 

-Mentira- díxolle o vento-. 

Mira ti que forte son 

que o mesmo monte en que estás 

detén o meu empuxón. 

E faloulle ó monte entón: 

-¡Ouh, monte, que forte es 

que podes parar o vento, 

o vento que empuxa a nube, 

a nube que tapa o sol, 

o sol que derrete a neve, 

a neve que cobre os pés! 

-Mentira-díxolle o monte-. 

Mira ti que forte son 

que ese ratiño pequeno 

vaime furando e comendo 

con dentes de furador"